Svoje nedavno putovanje u Hrvatsku i iskustvo u potrazi za svojim komiškim korijenima te osjećajima uz svoje prvo putovanje u domovinu svojih predaka Hrvatsku opisao nam je Mirko Gjakoni Sanhueza, pripadnik četvrte generacije Hrvata u Čileu. O toj uzbudljivoj potrazi, nalik pomalo i Odiseji svojih predaka, ali suvremenije vrste, zbog koje je zatražio i dobio i hrvatsko državljanstvo Mirko je napisao:
- Zovem se Mirko Gjakoni Sanhueza, najstariji sam od triju braće i rođen sam u Čileu. Kako i kroz moje vene teče dio hrvatske krvi iz dalmatinskih otoka volio bih tu svoju priču podijeliti sa svima onima kojima je zanimljiva ili bliska. Od malih me je nogu zanimalo to moje hrvatsko podrijetlo i hrvatski korijeni. Uvijek sam bio znatiželjan i želio sam istražiti i upoznati razloge velike "Odiseje" mojih predaka koja je započela u Dalmaciji i dovela ih do dalekog kontinenta i tako posebne zemlje poput Čilea.
Putovanje na otok Vis, u mjesto koje je dugo bilo zatvoreno i za širu javnost, bio je jedan od glavnih razloga zašto sam znao da ću jednog dana morati otići u Komižu. Također morao sam ići jer je o mojim hrvatskim korijenima bilo teško dobiti više informacija u Čileu s obzirom na situaciju oko otoka Visa i njegovu zatvorenost iz mnogima već poznate hrvatske povijesti.
U svemu tome ima i nešto od ironije, jer je Komiža iako jedno od najstarijih mjesta u kojima žive ljudi u Hrvatskoj nije imala veću predodžbu o javnosti. Otok Vis iz vremena Grka u četvrtom stoljeću prije Krista već je kretao i u njegove sukcesivne promjene i multikulturalno useljavanje kojem je bio izložen. To je kontradikcija otvorenosti prema Svijetu i istodobne zatvorenosti, što ga čini specifičnim u svakom smislu i daje mu još jedan stupanj posebnosti.
Ja sam proveo veći dio svog života u središnjem dijelu Čilea, u malom, ali važnom rudarskom i poljoprivrednom gradu zvanom Rancagua. Odavde se izvozi najbolje voće i povrće zemlje, kao i vrhunska vina i naravno i vodeći proizvod našeg naroda: bakar (Ovdje u planinskom masivu Anda najveće je podzemno nalazište bakrene rudače na svijetu i jedan od najmodernijih rudnika zove se El Teniente.
Ja sam dio treće generacije koja je došla na "ovu usku i dugu traku zemlje", a počeci moje obitelji vežu se uz otok Vis, a posebno luku Komiža. Ime mi je dano u spomen na moje starije rođake. Ime Mirko bilo je uobičajeno u obitelji
-Soy Mirko Gjakoni Sanhueza, el mayor de tres hermanos, nací en Chile sin embargo también por mis venas corre sangre croata de las islas dálmatas y quisiera compartir con ustedes una pequeña gran historia:
La inquietud por conocer mis orígenes ancestrales paternos viene desde que yo era un niño. Siempre tuve la curiosidad de ir más allá y saber el porqué de aquella gran “odisea” que se inició en Dalmacia y llegó hasta un continente lejano, en especial a un país tan particular cómo lo es Chile.
Viajar a un lugar desconocido y que además estuvo cerrado por mucho tiempo para el público en general, ha sido una de las grandes razones por las cuales yo sabía en mi interior que tenía que ir algún día a Komiža. También debía ir porque era difícil obtener mayor información en Chile dada la condición geográfica e histórica que tiene la isla de Vis. Historia por muchos ya conocida de aquel pasado en Croacia.
Esto último quizás contiene algo de ironía, ya que Komiža es uno de los lugares más antiguos habitados por humanos en Croacia y no se tiene mayor idea por el grueso del público. La isla de Vis desde tiempos de los griegos en el siglo IV antes de Cristo ya tenía movimiento además por sus sucesivos cambios e inmigraciones multiculturales a la cual ha estado expuesta. Es aquella contradicción de apertura al Mundo y al mismo tiempo cerrada lo que la hace especial en todo sentido y le su entrega su grado de particularidad.
Mi vida ha transcurrido gran parte de mi vida en la zona central de Chile, en una pequeña pero importante ciudad minera y agrícola llamada Rancagua. Desde aquí se exportan las mejores frutas y verduras del país, además de vinos de gran calidad y por supuesto también se incluye el producto estrella de nuestra nación: el cobre (Aquí en la Cordillera de los Andes está ubicada la mina de cobre subterránea más grande del Mundo, y una de las más modernas. Esta mina se llama El Teniente.)
Yo soy parte de la tercera generación que llegó a “esta angosta y larga franja de tierra” y los orígenes de mi familia se remontan a la isla de Vis, y en especial al puerto de Komiža. Mi nombre fue dado en honor a mis antiguos tíos y familiares. Mirko era un nombre común dentro de la familia.
Slika 1: Moj pradjed koji je stigao u Čile (djed mog oca). On je sedmo dijete u braku Antonija i Margarite Marinković.
Foto 1: Mi bisabuelo que llegó a Chile (Abuelo de mi Papá). Él es el séptimo hijo del matrimonio entre Antonio y Margarita Marinković.
Slika 2: kopije izvornih dokumenata mog pradjeda. (Koje dokazuju njihovo podrijetlo)
Foto 2: copias de documentos originales de mi bisabuelo. (Los cuales acreditan su origen).
Moje stručno usavršavanje odnosi se na gastronomiju, pravne studije i prevenciju rizika. Već osam godina radim u El Teniente povezanom s Nacionalnom bakarskom korporaciji Čilea - CODELCO. Nakon putovanja ponovno sam na radnom mjestu gdje kontaktiram s ljudima iz 30 - ak zemalja širom svijeta u vezi s hotelskim uslugama i kulinarskim pitanjima, kao i drugim zemljama koje sam posjetio tijekom odmora.
Trenutno radim i kao glavni operativni voditelj pitke vode, a ugovori se odnose na stanovanje radnika uz rudnik bakra, u kojem iz dana u dan, u različitim smjenama 24 sata dnevno, 365 dana u godini radi od 9000 do 15.000 radnika dnevno rade u jednoj diviziji.
Posebni dio moje priče i kako sam došao u Hrvatsku započinje mjeseca listopada ove godine ali za mene osobito važna je i 2001. godina kada mi je dostavljeno mnoštvo starih dokumenata koji su pripadali djedu od oca, odnosno mom pradjedu. Dokumenti su bili kod nekoliko stričeva koji su se naselili u sjevernom Čileu, kao i mnoge obitelji Hrvata koji su došli na sjever u potrazi za boljim uvjetima života i razvoja ( drugi stup koncentracije Hrvata u Čileu je južni grad Punta Arenas).
Dobio sam među dokumentima i certifikate koje su imali Antonio Gjakoni Franjo Marinković, koji je bio dio ratne mornarice Austro - Ugarske i niz drugih putnih isprava tog vremena koji su bili na njemačkom, talijanskom i hrvatskom jeziku. Podrazumijeva se to jer je područje kojemu je otok Vis pripadao bila strateška vojna i pomorska baza koju je kroz povijest obilježio utjecaj različitih država i nacionalnosti u skladu s tijekom povijesnih zbivanja.
Jednom kad sam dobio najveći dio te ostavštine mog pradjeda i provjerio civilne i općinske registre, otišao sam u hrvatski konzulat u gradu Santiago de Chile. Tamo me je primio profesor Andrés Rajević Bezmalinović, osoba koja je na mene ostavila najdublji dojam jer me beskrajno strpljivo i ljubazno saslušala i puno pomogla u to vrijeme kako bih započeo proces dobivanja hrvatskog državljanstva (Domovnice) i kasnije putovnice (Putovnica). Proces je ukupno trajao oko četiri godine.
Mi formación profesional está relacionada con la Producción gastronómica, estudios de Derecho y la Prevención de riesgos. Desde hace ocho años que trabajo en la División El Teniente, la cual depende de la Corporación Nacional del Cobre de Chile - CODELCO. Hoy Me desempeño aquí después de viajar por casi 30 países del Mundo en asunto de servicios de hotelería y materias relacionadas con la culinaria además de otras naciones que he visitado en mis períodos de vacaciones.
Actualmente me desempeño como jefe de operaciones de agua potable, y en contratos relacionados con Habitabilidad para los trabajadores de la mina de cobre, los cuales día a día, en diferentes turnos las 24 horas y los 365 días del año trabajan en este lugar (9000 hasta 15.000 trabajadores diarios se desempeñan en esta División)
La parte concreta de mi historia y el cómo llegué a Croacia comienza el mes de octubre de éste año 2018, pero una parte importante nace el año 2001 con la entrega de antiguos documentos que pertenecían al abuelo de mi Padre. Documentos que estaban en poder de unos tíos abuelos que se establecieron en el norte de Chile al igual que muchas familias de croatas que llegaron a la zona norte en busca de mejores condiciones de vida y desarrollo (el otro polo de concentración de croatas en Chile es la ciudad austral de Punta Arenas).
Me fueron entregados certificados de Franjo Antonio Gjakoni Marinković, el cual fue parte de la Marina de Guerra del Imperio Austro - Húngaro y otros documentos de viaje de la época los cuales estaban en idioma alemán, italiano y croata. Se entiende que la zona a la cual pertenecían era una zona militar y marítima estratégica, que históricamente ha tenido influencia de diferentes nacionalidades según el período de la Historia en particular que le ha tocado vivir.
Una vez que obtuve la mayor parte de antecedentes de mi bisabuelo, y revisar en los registros civiles y municipales me presenté en el consulado croata ubicado en la ciudad de Santiago de Chile. Allí fui atendido por el Profesor Andrés Rajevic Bezmalinović, persona de la cual mantengo los mejores recuerdos, ya que él con infinita paciencia y amabilidad me ayudó mucho en ese tiempo a iniciar el proceso para obtener en primera instancia la nacionalidad croata (Domovnica) y posteriormente el pasaporte (Putovnica). Proceso que en total me tomó unos 4 años aproximadamente.
Slika 3: Varijacija obiteljskog imena tijekom vremena do današnjeg dana, grana kojoj su pripadali moji preci
Foto 3: Variación del apellido familiar durante el tiempo hasta el día de hoy, la rama a la cual pertenecían mis antepasados (Šajeta) hasta como se escribe hoy en día en algunos lugares. Proceso de “Croatización”.
To je vrlo bitno u mojoj osobnoj povijesti, jer je ono što me motivira da istražim svoje korijene bila je moja duboka ljubav prema prekrasnoj domovini Hrvatskoj. Nije bilo nikakvog interesa osim dražesne ljubavi koju čovjek može osjetiti prema podrijetlu njegove obitelji i mogućnosti spoznavanje osnove vlastite biti.
U suprotnom, vrlo je teško održavati bit i sudbinu ako ne znate tko ste ili odakle dolazite. Barem tako mislim. Također moram reći i da Hrvatska nije bila članica Europske unije u tim godinama, tako da nije bilo dvostruke namjere dobivanja državljanstva ili putovnice za čistu činjenicu ili utilitarnu želju dokumenta.
Interes je potekao iz ljubavi i uvjerenja da se jednog dana kao čovjek morate otputiti ako je to ikako moguće u zemlju iz koje potječu tvoji preci i time im odati priznanje za taj čin hrabrosti i veličine putovanja u daleke zemlje u potrazi za boljim životom za svoje potomstvo. To nasljednici nikad ne bi smjeli zaboraviti i ta je priča ono što se mora prenijeti s koljena na koljeno.
Esto último es muy importante dentro de mi historia personal, porque básicamente lo que me motivó a investigar fue un amor personal y profundo hacia la hermosa Patria de Croacia. No había otro interés diferente que el cariño entrañable que puede sentir un hombre hacia el origen de su familia y poder lograr conocer las bases de su realidad. De lo contrario es muy difícil mantener el destino si no sabes quién eres ni de dónde vienes. Por lo menos así lo pienso yo. También cabe decir que Croacia no era miembro de la Unión Europea en esos años, y no existían dobles intenciones de obtener nacionalidad o pasaporte por el puro hecho o afán utilitarista del documento.
El interés estaba dado por la el amor y la convicción que algún día uno tiene que entregar lo mejor de sí en la medida de sus posibilidades a aquella tierra que cobijó a tus antepasados, y rendirle homenaje tributo por aquel acto de valentía y grandeza de viajar a lugares lejanos en busca de mejor vida para los suyos. Eso para una persona bien nacida jamás se olvida y debe transmitirse de generación en generación.
Slika 4: Grobnica na groblju Komiže. Na otoku svaka obitelj imala je "nadimak". U ovom slučaju Giaconi su bili iz podružnice "Šajeta"
Foto 4: Tumba en cementerio local de Komiža. En la isla cada familia tenía un “apodo”. En este caso los Giaconi eran de la rama “Šajeta”
O Komiži imam neke općenite informacije, ali nisam ih dobio dovoljno da bih poželio živjeti u tom mjestu. Odlučio sam putovati u Hrvatsku samo na odmor - u Zagreb, na dalmatinsku obalu, s ciljem pronaći druge nestale dokumente i saznati neke detalje iz nedavne povijesti kojima bih mogao zatvoriti to poglavlje u mom životu.
Putujući Hrvatskom posjetio sam i Zagreb, veličanstveni grad koji je moja najbolja prijateljica koja se zove Alejandra (a također je potomak Hrvata) opisala kao grad po mjeri čovjeka. Mislim da nije pogriješila. Tako sam se i sam osjećao u tom gradu i u kafićima i u kontaktu s njegovim ljudima, u slastičarnici, u gradu punom spomenika, raznih muzeja i sveučilišta i po meni vrlo privlačnom mjestu, punom aktivnog kulturnog života. U Zagrebu sam se osjećao vrlo ugodno.
Nakon Zagreba posjetio sam Split, mjesto koje me oduševilo rimskom prošlošću i toplinom svojih stanovnika. Na svakom mjestu u Hrvatskoj uvijek sam našao nekoga tko mi je želio pomoći i razgovarati o životu, osobito kada bi me pitali odakle dolazim i što radim u Hrvatskoj. Možete zamisliti njihovo iznenađenje kada im kažete da ste u potrazi za izgubljenim korijenima i da vam je glavno odredište i cilj posjetiti groblje Komiže.
I na tom je otoku lokalni prijem bio nevjerojatan. Svaka osoba, muškarac ili žena s kojom sam se upoznao u toj maloj luci pomogao mi je na neki način pronaći potrebne podatke uz koje sam trebao zatvoriti krug. To je uključivalo posjete domovima mještana, mnogo konverzacije, kave, ukusnih jela u tipičnim konobama, mise u različitim crkvama i kapelama, šetnje po otoku i posjete grobljima, i naravno posebna čast bila mi je susret s Don Ivicom, župnikom koji mi je osobno pomagao i otvorio stare knjige u kojima sam mogao pronaći sve one podatke koje sam tražio.
De Komiza tenía alguna información amplia pero no la suficiente como para hacerme una idea acerca de la vida en ese lugar. Para eso tuve que viajar a Croacia, y más allá de una mera vacación por Zagreb y la costa dálmata el fin era encontrar los otros documentos que faltaban y los últimos antecedentes que pudiera obtener para cerrar un capítulo de mi vida.
El viaje por Croacia parte en la majestuosa Zagreb, ciudad que tal cómo me la describió mi mejor amiga llamada Alejandra (También descendiente de croatas) es una urbe hecha a la medida. Creo que ella no se equivocó. Así me sentí, en un lugar a la medida: sus cafés, sus gentes, las pastelerías, los monumentos, diferentes museos, así como la vida cultural y universitaria tan activa de Zagreb llamaron mi atención y me sentí muy a gusto allí.
Luego de Zagreb partí rumbo a Split, un lugar que también me dejó maravillado por su pasado romano y por la calidez de sus habitantes. En cada lugar de Croacia siempre encontré a alguien dispuesto a ayudarme y conversar sobre la vida, sobre todo cuando me preguntaban de donde venía y que estaba haciendo yo en Croacia. Ya se imaginarán el asombro de ellos al contarles que andaba en busca de los orígenes perdidos y que tenía como destino principal visitar el cementerio de Komiza.
Una vez en la isla la recepción local fue algo alucinante. Cada persona, hombre o mujer que encontré en ese pequeño puerto me ayudó de alguna manera a dar con los datos necesarios que yo necesitaba para cerrar el ciclo. Esto incluyó visitas a casas de gente local, muchos cafés conversados, comidas deliciosas en konobas típicas, misas en diferentes iglesias y capillas, las caminatas por la isla y sus rincones, visitas al cementerios, y por supuesto haber tenido el honor que Don Ivitca el cura párroco me atendiera personalmente y me abriera los libros antiguos en los cuales pudimos encontrar lo buscado.
Slika 5: Don Ivica i revizija starih dokumenata s podrijetlom obitelji Komiža.
Foto 5: Don Ivitca y la revisión de antiguos documentos con el origen de las familias de Komiža.
Slika 6: Pogled iz moje sobe u Komiži (Kuća obitelji Žuanić)
Foto 6: Vista desde mi habitación en Komiža (Casa de la familia Žuanić)
Što se tiče pozadine, moglo bi se sažeti da su izvori moje obitelji bili u drevnim pomorcima talijanskog podrijetla koji su iz raznih razloga putovali na pučinske otoke, a potom bi zbog ljubavi, zahvaljujući šarmu hrvatskih žena, odlučili naseliti se u Komiži, pa kako bi se formirala obitelj nakon nekog vremena u njihovom životu sazrela bi i teška i preteška odluka o odlasku u Ameriku jer situacija na otocima nije bila održiva.
Kao i mnoge obitelji Hrvata i ova priča ima sretan razvoj i kraj. Mnogi Hrvati i njihovi potomci uspjeli su se dobro uklopiti u čileansko društvo, bili su u stanju formirati dobre obitelji s vrijednostima koje dolaze iz njihove tradicije i običaja. Također, uspjelo im je slati svoju djecu na koledže i formalno se educirati, a mnogi će i postati važni poslovni ljudi i trgovci, ugledni umjetnici, obrtnici ili profesionalci na političkim razinama. Hrvatska kulturna zajednica dobro je prihvaćena u ovoj velikoj zemlji, a gotovo 200.000 ljudi ovdje ima krvne ili bratske veze s Hrvatskom.
Jedna stara izreka u samo nekoliko riječi mogla bi dočarati priču o mom putovanju: "Krv je gušća od vode", a to je "lajtmotiv" i moje 0diseje.
Mogu samo reći da je putovanje bilo prekrasno na sve načine: krajolici, kulturna baština, spomenici i najvažnije što sam percipirao za sebe osobno: ljudsku kvalitetu svog hrvatstva. Na svim mjestima gdje sam bio uvijek sam bio dobro primljen, to su sada moji prijatelji, nešto na što sam posebno ponosan i što nikada neću zaboraviti. I ono što sam spoznao sam je da ću se uvijek ponositi svojim korijenima i svojom Hrvatskom, a to mi je nešto najvažnije najljepše i najsjajnije od bilo čega što sam krećući na taj dugačak i uzbudljiv put mogao i zamisliti. Živila, živila, živila Hrvatska!
Nakon povratka u Santiago bio sam pozvan prezentirati svoje iskustvo na velikoj večeri koja je upriličena prije nekoliko dana na hrvatskom stadionu, ljubaznošću aktivnih pripadnika čileanskih i hrvatskih dama, posebice uz organizaciju koje su Sandra i Rebeca provele među ostalim članovima zajednice.
En relación a los antecedentes, podría resumirse que el origen de mi familia estaba en antiguos marineros de origen Italiano que por diversos motivos viajaban a las islas cercanas a sus costas y que luego se enamoraron del encanto de mujeres croatas, ante lo cual decidieron establecerse en Komiža, formar una familia y en algún minuto de sus vidas tomar la dura y difícil decisión de partir a América porque la situación en las islas era insostenible.
Tal como muchas familias de croatas, está historia tiene un desarrollo y final feliz. Muchos croatas y sus descendientes lograron insertarse de buena manera en la sociedad chilena, pudieron formar buenas familias con valores provenientes de sus tradiciones y costumbres. También enviar a sus hijos a la Universidad para educarse formalmente, y otros prosperar como importantes empresarios y comerciantes, incluso muchos han sido, y son miembros destacados en artes, oficios y estamentos políticos – culturales, lo cual ha conferido al croata chileno un puesto destacado y querido dentro de este gran país en el cual existen casi 200.000 personas que poseen lazos sanguíneos y fraternos con Croacia.
Tal como reza el antiguo dicho algo que refleja en pocas palabras la historia de mi viaje: “la sangre es más espesa que el agua”, he ahí el “leit motiv” de mi odisea.
Sólo me queda decir que la travesía fue maravillosa en todo sentido: sus paisajes, la herencia cultural, los monumentos y lo más importante que percibí y atesoro para mí: la calidad humana del croata. En todos los lugares que estuve siempre fui bien acogido, y eso amigos míos, es algo de lo cual me siento orgulloso y jamás olvidaré. Lo mismo digo para ustedes: siéntanse siempre orgulloso de Hrvatska porque creo que es mucho más importante, bello y grandioso de lo que pudieran pensar algunos.
Slika 7: Platforma koju je Vlada Čilea dostavila hrvatskom narodu u znak zahvalnosti za svoj doprinos razvoju zemlje. Našao sam ga tijekom posjeta Pražnici - Braču.
Mjesec dana - trajalo je putovanje, a zatim sam nastavio put po različitim dijelovima Hrvatske, od dalmatinskog područja pa do Bosne i Hercegovine (Makarska-Dubrovnik-Mostar-Sarajevo-Zagreb), ali oni su dio druge zanimljive priče, koja slijedi u drugom poglavlju ili ih možete vidjeti u mom Facebook ili Instagram (The mirkioni).
Foto 7: Placa entregada por el Gobierno de Chile al pueblo croata en agradecimiento por su aporte al desarrollo del país. La encontré durante mi visita a Pražnica – Brač.
El viaje de un mes luego continuó por diferentes zonas de Croacia, su zona dálmata y Bosnia Herzegovina (Makarska-Dubrovnik-Mostar-Sarajevo-Zagreb), pero esas son otras e interesantes historias que ya les contaré en otro capítulo o pueden verlas en mi Facebook o Instagram (The mirkioni).
Slika 8: Posjet kulturnim spomenicima u mojim šetnjama kroz Zagreb.
Nakon povratka u Santiago bio sam pozvan prezentirati svoje iskustvo na velikoj večeri koja je upriličena prije nekoliko dana na hrvatskom stadionu, ljubaznošću aktivnih pripadnika čileanskih i hrvatskih dama, posebice uz organizaciju koje su Sandra i Rebeca provele među ostalim članovima zajednice.
Foto 8: Visitas culturales en mis caminatas por Zagreb.
Una vez ya de regreso en Santiago de Chile fui invitado a exponer mi experiencia en una gran cena que se hizo hace un par de días atrás en el Estadio croata por gentileza de miembros activos del comité de chilenos y damas croatas, en especial de la organización llevada a cabo por Sandra y Rebeca entre otros miembros de la comunidad.
Slika 9: Izlagao sam na Hrvatskom stadionu o svom putovanju i iskustvima.
Foto 9: Yo exponiendo en el Estadio croata acerca de mi viaje y experiencias obtenidas.
Slika 10: Sudionici na svečanoj večeri "Hrvati Čilea" na Stadionu Croata u Santiagu.
Foto 10: Asistentes a la cena “Croatas de Chile” en el Estadio Croata de Santiago.
Slika 11: Tradicionalna pjesma na hrvatskom jeziku na svečanoj večeri "Hrvati Čilea" (Hrvatski stadion, Santiago).
Foto 11: Cantos tradicionales festivos en croata en el día de la cena “Croatas de Chile” (Estadio Croata, Santiago).
Slika 12: Moji roditelji Mirko i Mariela, moj najbolja prijateljica Alejandra i moja sestra Milenka. (Propustio je fotografiranje moj brat Daniel).
Foto 12: Mis Padres Mirko y Mariela, mi mejor amiga Alejandra y mi hermana Milenka. (Falta mi hermano Daniel).
Slika 13: Moji roditelji i glavno jelo hrvatske večere (Pašticada).
Foto 13: Mis padres y el plato principal del día de la cena croata (Pašticada).
Slika 14: Svi zajedno na hrvatskoj večeri u Čileu.
Foto 14: Todos juntos en la cena croatas de Chile.
Slika 15: Organizacijski odbor večere Čilea Hrvata (Hrvatske dame).
Foto 15: Comité organizador de la cena de croatas de Chile (Damas croatas).
Si algún día deciden visitar Chile, no duden en contactarme o preguntar lo que sea. Sin duda alguna y con gran placer les responderé.
Puno Hvala
Živila, živila, živila Hrvatska!
Saludos, Mirko.
Galerija - fotografije iz Komiže i Visa i putovanja u Makarsku..
